چه هیت سینکی برای ۷۵ وات مناسبتر است؟
برای یک ماژول ۷۵ وات از جنس XL4005، منطقی این است که دمای چیپ را زیر حدود ۸۰ درجه نگه داری و از محدوده خاموشی حرارتی فاصله داشته باشی. برای این کار معمولا این ترکیب خوب جواب میدهد:
- هیتسینک آلومینیومی مشکی (آنودایز) با سطح موثر نسبتا بزرگ، مثلا چیزی در حد ۴–۶ سانتیمتر طول، ۳–۴ سانتیمتر عرض و پرهدار، که مخصوص آیسیهای قدرت یا ماژولهای ۵۰–۱۰۰ وات فروخته میشود.
- اتصال مستقیم هیتسینک به پشت چیپ/پکیج (جایی که روی برد لحیم شده) یا روی بدنه آیسی با چسب حرارتی خوب یا پد سیلیکونی نازک؛ بعضی نسخههای XL4005 خودشان با هیتسینک آماده عرضه میشوند و صراحتا نوشتهاند «بیش از ۵۰ وات حتما هیتسینک».
- اگر قرار است واقعا نزدیک ۷۵ وات و مدتدار کار کند (مثلا ۲۴→۱۲ ولت روی ۴–۵ آمپر)، یک فن کوچک ۵ یا ۱۲ ولت ۴۰×۴۰ روی ماژول یا هیتسینک نصب کنی، عملا بازی را عوض میکند و اختلاف دما را چند ده درجه پایین میآورد.
قاعده عملی: خروجیهای تا حدود ۵۰ وات را میتوان با یک هیتسینک متوسط بدون فن جمع کرد؛ بین ۵۰ تا ۷۵ وات، یا باید هیتسینک بزرگتر بگذاری یا سراغ فن اجباری بروی، مخصوصا اگر محیط بسته یا گرم است.
بهترین روش خنکسازی در عمل چیه؟
چند تا نکتهی کاربردی که تو دنیای واقعی اختلاف ایجاد میکند:
- هیتسینک فقط روی چیپ نیست؛ اگر دیدی سلف و دیود هم بیش از حد داغ میشوند، میتوانی از هیتسینکهای کوچک چسبی روی آنها هم استفاده کنی یا طوری ماژول را روی یک تکه آلومینیوم ببندی که حرارت به شاسی منتقل شود.
- پشت برد (سمت پد حرارتی و زمین) جایی عالی برای چسباندن یک هیتسینک تخت است؛ در تجربه خیلیها، چسباندن هیتسینک به پشت برد XL4005 در جریانهای بالا، چند درجه دمای چیپ را پایین آورده است.
- اگر خودت PCB طراحی میکنی، از ترفندهای پاورالکترونیکی مثل پَد حرارتی بزرگ، ویای حرارتی زیاد و پخش کردن مس زیر چیپ استفاده کن؛ اینها تقریبا رایگاناند ولی تاثیر حرارتی خیلی جدی دارند.
به زبان راحت: اگر ماژول را گذاشتی زیر بار و بعد از چند دقیقه لمسش کردی و گفتی «اوه!»، یعنی هیتسینکات کوچک است یا هوا کم رد میشود. در آن حالت یا بار را کم کن، یا هیتسینک را بزرگتر و فندار کن، یا اصلا سراغ ماژول قویتر برو که برای این رنج توان طراحی شده است.
دیدگاه خود را بنویسید